خاطراتی از شهید بزرگوار

*جاده های کردستان آنقدر ناامن بود که وقتی می خواستی از شهری به شهر دیگری بروی،مخصوصاًتوی تاریکی ،بایدگازماشین را می گرفتی،پشت سرت را هم نگاه نمی کردی.اما  زین الدین که همراهت بود،موقع اذان باید می ایستادی کنارجاده تانمازش را بخواند.اصلا ًراه نداشت. بعدازشهادتش یکی ازبچه ها خوابش رو دیده بود؛توی مکه داشته زیارت می کرده ،یک عده هم همراهش بوده اند.

گفته بود:تواینجا چکار می کنی؟

جواب داده بود:((به خاطر نمازهای اول وقتم،آنجا هم فرمانده ام.))

شبهای جمعه دعای کمیل به راه بود.زین الدین می آمد می نشست.یکی از بچه های خوش صدا هم می خواند.آخرین شب جمعه ،یادم هست توی سنگر بچه های اطلاعات سردشت بودیم.همه جمع شده بودندبرای دعا.این بار خود زین الدین خواند،پرسوز هم خواند.

 * شاید هیچ چیزبه اندازه سیگار کشیدن بچه ها ناراحتش نمی کرد.اگرمی دیدکسی داردسیگارمی کشد

حالش عوض می شد.رگ های گردنش بیرون می زد.جرأت نمی کردی توی لشگرفکر سیگارکشیدن بکنی.

* یک روز زین الدین با هفت هشت نفرازبچه هامی آمدندخط.صدای هلی کوپتر می آمد.بعد هم صدای سوت راکتش.بچه ها به جای اینکه خیز بروند،ایستاده بودند جلوی مهدی ،اکثرشان ترکش خوردند. 

* عراق پاتک سنگینی کرده بود، آقا مهدی طبق معمول سوار موتورش توی خط این طرف و ان طرف می رفت و به بچه ها سر می زد. یکمرتبه دیدم پیداش نیست از بچه ها پرسیدم گفتند:رفته عقب . یک ساعت نشد که برگشت و دوباره با موتور از این طرف به ان طرف بعد از عملیات بچه ها توی سنگرش یک شلوار خونی پیدا کردند.مجروح شده بود رفته بود عقب زخمش را بسته بود، شلوارش را عوض کرده بود ، انگار نه انگارودوباره برگشته بود خط.

 * همه دور تا دور سفره نشسته بودیم پدر و مادر مهدی، خواهر و برادرش.  من رفتم توی اشپز خانه چیزی بیاورم، وقتی امدم دیدم همه نصف غذایشان را خورده اند ولی مهدی دست به غذایش نزده تا من بیایم. (به روایت همسر شهید )  

* جلسه که تمام شد دیدیم تا وضو بگیریم بریم حسینیه،نماز تمام شده است.امامهدی ازقبل فکرش راکرده بود.سپرده بودیک روحانی ازروحانی های لشگرآمده بود همانجا؛اذان که تمام شد در همان اتاق جنگ، تکبیرنماز را گفتیم.

 *حوصله ام سر رفته بود.اول به ساعتم نگاه کردم بعد به سرعت ماشین.

گفتم:آقا مهدی شما که گفتین قم تا خرم آباد رو3 ساعتی میرین؟

گفت:((اون مال روزه.شب نباید از هفتادتا بیشتر رفت.قانونه.اطاعتش، اطاعت از ولی فقیهه.))

* ازش گله کردم که چرا دیر به دیرسرمی زنه.

گفت:((پیش زنهای دیگه م ام.))

گفتم:چی؟

گفت:((نمیدونستی چهارتازن دارم؟)) دیدم شوخی میکند،چیزی نگفتم.

گفت:((جدی میگم. من اول باسپاه ازدواج کردم،بعد با جبهه،بعد با شهادت،آخرش هم باتو)).(به روایت همسر شهید )

 
* نزدیک ظهر مجید و مهدی به بانه می رسند.مسئول سپاه بانه هرچه اصرار می کند که جاده امن نیست،نروید از پسشان بر نمی آید.

آقا مهدی می گوید:((اگر ماندنی بودیم،می ماندیم))

وقتی می روند مسئول سپاه زنگ می زند به دژبانی که نگذارید بروندجلو.به دژبان گفته بودند:((همین روستای بغلی کار داریم،زود برمی گردیم.))

بچه های سپاه جسدهایشان را کنارهم لب شیار پیدا کردند.وقتی گروهکی ها ماشین را به گلوله می بندند،مجید در دم شهید می شود و مهدی را که می پرد بیرون با آرپی جی می زنند.

 * هفت صبح بی سیم زدند دو نفر تو جاده بانه- سردشت به کمین گروهک ها خورده اند. بروید ببینید کی هستندو بیاورید شان عقب.رسیدیم.دیدیم پشت ماشین افتاده اند.به هردویشان تیر خلاص زده بودند.اول نشناختیم..توی ماشین را که گشتیم،کالک عملیاتی و یک سررسید پیدا کردیم.اسم فرمانده گردان وجزئیات عملیات را تویش نوشته بودند.بی سیم زدیم عقب.قضیه را گفتیم.دستور دادند باز هم بگردیم.وقتی قبض خمسش را توی داشبرد پیدا کردیم،فهمیدیم خود زین الدین است.

 * سرکاربودم .از سپاه آمدند سراغ پسرکوچیکه را گرفتند.دلم لرزید.
گفتم:یک هفته پیش اینجا بود،یک روز ماند،بعد گفت می خوام برم اصفحان یه سر به خواهرم بزنم.
این پا و آن پا کردند.بالاخره گفتند کوچیکه مجروح شده ومی خواهندبروند بیمارستان عیادتش.همراهشان رفتم.وسط راه گفتند:اگه شهید شده باشه چی؟
گفتم:انالله وانا الیه راجعون.
گفتند:عکسش را می خواهند.پیاده شدم و راه افتادم طرف خانه.حال خانم خوب نبود.
گفت:چرا اینقدر زود آمدی؟
گفتم:یکی از همکارا زنگ زده امشب از شهرستان می رسند،میان اینجا.
گله کرد.گفت:چرا مهمان سرزده می آوری؟
گفتم:اینها یه دختر دارن که من چند وقته می خوام برای پسر کوچیکه ببینیدش،دیدم فرصت مناسبیه.رفت دنبال مرتب کردن خانه،در کمدراباز کردم ودنبال عکسش گشتم که یکدفعه دیدم پشت سرمه.
گفتم:میخوام عکسشو پیداکنم بذارم روی تاقچه تا ببینند.
پیدانشد.سرآخرمجبور شدم عکس دیپلمش رابکنم.دم درخانم گفت:تلفنمون چند روزه قطعه،ولی مال همسایه ها وصله.وقتی رسیدم پیش بچه های سپاه گفتم:تلفنو وصل کنین.دیگه خودمون خبر داریم.
گفتند:چشم.یکی دو تاکوچه نرفته بودیم که گفتند:حالا اگه پسربزرگ شهید شده باشه چی؟
گفتم:لابد خدا میخواسته ببینه تحملشو دارم.
خیالشان جمع شد که فهمیدم هم بزرگه رفته ،هم کوچیکه.(به روایت پدر شهید؛ عبدالرزاق زین الدین )

 *چندروزقبل از شهادتش،ازسردشت می رفتیم باختران(کرمانشاه فعلی)، بین حرفهاش گفت:((بچه ها!من دویست روز روزه بدهکارم)).....تعجب کردیم.گفت:((شش ساله که هیچ جا ده روز نمونده ام که قصد روزه کنم.))

وقتی خبر رسید شهید شده توی حسینیه انگار زلزله شد. کسی نمی توانست جلوی بچه ها را بگیرد.توی سر و سینه شان می زدند.چندنفر بی حال شدند و روی دست بردندشان.آخر مراسم عزاداری ،آقای صادقی گفت : شهید به من سپرده بود که 200 روز روزه قضا داره.کی حاضره براش این روزها رو بگیره؟

همه بلند شدند.نفری یک روز هم می گرفتند،می شد ده هزار روز.